قرآن تأیید می‌کند که مسیحیان می‌پرستند
پروردگار یگانه‌ای را که شریکی ندارد

پیدایش ۲:۷ و خداوند خدا آدم را از خاک زمین ساخت، و در بینی او نفس حیات را دمید. و آدم جانِ زنده‌ای شد. … ۱۸ و خداوند خدا گفت: «خوب نیست آدم تنها باشد؛ برای او یاوری شایسته خواهم ساخت.» … ۲۱ پس خداوند خدا خوابِ سنگینی بر آدم نازل کرد و او خوابید؛ و یکی از دنده‌های او را برداشت و جای آن را با گوشت بست. ۲۲ و خداوند خدا ساخت آن دنده را که از آدم گرفته بود به زنی تبدیل کرد، و او را نزد آدم آورد.

از آیات پیشین درمی‌یابیم که الله همان کسی است که دمید، که بدین معناست که الله روحی دارد. غیرممکن است که فرشتهٔ جبرئیل این کار را کرده باشد؛ زیرا در غیر این صورت او در عملِ آفرینش با الله شریک می‌شد، عملی که تنها از آنِ الله است. و گفتهٔ یعقوب به پسرانش که از روحِ الله نومید نشوند باعث می‌شد که اتکای برادران یوسف بر فرشتهٔ جبرئیل باشد نه بر الله، و بدین‌سان فرشتهٔ جبرئیل شریکِ الله می‌شد. خدا دور باشد که چنین باشد.

از آنچه گذشت درمی‌یابیم و اطمینان پیدا می‌کنیم که خدا کلمه‌ای دارد که او را بیان می‌کند، و روحی دارد که جهان را پر می‌کند. و چون خدا نامحدود است و برای محدود (انسان‌ها) ممکن نیست که کاملًا نامحدود را درک کنند، بنابراین باید آنچه را او دربارهٔ خویش افشا کرده بپذیریم و به آن ایمان آوریم.

خدایی که مسیحیان می‌پرستند کیست:

مسیحیان خدای ازلی و ابدی را می‌پرستند، یگانه خالقِ کلِ جهان و کسی که قادر بر همهٔ چیزهاست، چنان‌که در رسالهٔ اول تیموتائوس ۱:۱۷ آمده است، پادشاهِ اعصار

که فناناپذیر و نامرئی است، خدایِ حکیمِ یگانه؛ برای او عزّت و جلال تا ابد باد. آمین. و در رسالهٔ اول تیموتائوس ۶:۱۵ او در وقت خود آن را ظاهر خواهد ساخت، خدای مبارک و یگانهٔ حاکم: پادشاهِ پادشاهان و سرورِ سروران،، که تنها او دارای جاودانگی است، ساکن در نوری غیرقابل‌دسترسی، که هیچ‌کس او را ندیده و نمی‌تواند ببیند؛ برای او عزّت و قدرت ابدی باد. آمین.

پیامبر (صلّی‌الله‌علیه‌وآله) گفت که خدا انسان را به شباهت و صورتِ خود آفرید (و این مطلب در تورات نیز هست)، و انسان دارای بدن، روح و جان است که هر یک دارای خصوصیاتِ ذاتیِ خود می‌باشند؛ بدن

بدن (بدنِ انسان) می‌خورد، می‌نوشد و رشد می‌کند، و روح (روحِ انسان) وسیلهٔ ارتباط با خدا است

و جان (نفسِ انسانی) آن چیزی است که ماهیتِ انسانی را حمل می‌کند. این سه در یک اتحادِ واحد و کامل‌اند که همان انسان است.

• برای مثال، برق وجود دارد، اما ما آن را نمی‌بینیم؛ با این حال، اگر از طریق سیمی اختصاصی عبور کند، فوراً می‌یابیم که سیم می‌درخشد و از آن نور تولید می‌شود و از آن گرما بیرون می‌آید ، و با این حال هر دو در خودِ برق باقی می‌مانند ، زیرا وقتی برق قطع شود، نور و گرما نیز قطع می‌گردند؛ با این وجود، برق خصوصیاتِ ذاتیِ خود را دارد: اگر کسی آن را لمس کند، او را دچار شوک می‌کند (اما نور یا گرما نمی‌دهد)، و نوری که از آن تولید می‌شود نور می‌بخشد (اما گرم یا شوک‌آور نیست)، و گرمایی که از آن بیرون می‌آید گرم می‌کند (اما نور یا شوک نیست). می‌یابیم که خصوصیاتِ ذاتیِ نور و گرما با خصوصیاتِ ذاتیِ برق متفاوت‌اند، که نه دیده می‌شود و نه لمس می‌گردد، و با این حال از آن نور و گرما تولید می‌شوند و آن‌ها را در خود دارد. برق به‌واسطهٔ قدرتِ شوک‌دهنده‌اش شناخته می‌شود و در نوری که از آن تولید می‌شود و گرمایی که از آن بیرون می‌آید دیده می‌شود، و آن‌ها هنوز در آن باقی می‌مانند و جدا کردن این سه ممکن نیست، زیرا آن‌ها در وحدتی کامل و یگانه‌اند (یعنی برق).

با این حال، خدا چنین نیست، زیرا او هیچ همتا ندارد: هستیِ الهیِ نامشهود (پدر) که به وسیلهٔ روحش زندگی می‌کند (روح‌القدس) و کلمه‌ای که تجسد یافت (پسر که خدا را بیان می‌کند — ذهنِ خدا — تصویرِ دقیقِ ذاتِ خدا) و هر یک از ایشان تمامی صفات و افعالِ ذاتیِ خدا را دارند (آفرینش، قدرت مطلق، حکمت، محبت، نیکی، ...) در برابریِ کامل و وحدتِ کامل و خداوندِ نامحدود قابل درک برای ذهنِ محدودِ ما نیست، اما خدا فهمِ ما را روشن می‌کند و برای ذهن‌ها و دل‌های ما مکشوف می‌سازد تا او را بشناسیم، درک کنیم و او را بپذیریم.

• آیات زیادی در تورات این مکاشفهٔ الهی را تأیید می‌کنند:
• اشعیا ۴۸:۱۶ نزدیک بیا پیش من. این را بشنو: من از ابتدا در نهان سخن نگفته‌ام. از زمان پدید آمدن، من آنجا بودم. و اکنون خداوند خدا مرا و روح او را فرستاده است.

اشعیا ۹:۶ زیرا برای ما کودکی زاده شد، برای ما پسری, داده شد و حکومت بر شانهٔ او خواهد بود، و نام او عجیب‌الامر، مشاور، خدای قوی ، پدرِ ابدی، شاهِ صلح خوانده خواهد شد. (چگونه ممکن است یک کودک به‌عنوان انسان زاده شود و هم‌زمان پسری باشد و خدای یگانه نیز باشد؟)

• اشعیا ۷:۱۴ اما خودِ خداوند به شما نشانه‌ای خواهد داد: اینک باکره حامله خواهد شد و پسری به دنیا خواهد آورد و نام او را عمّانوئل خواهد نامید. (واژهٔ عمّانوئل به معنی خدا با ما است)

میکا ۵:۲ «اما ای بیت‌لحم افراطه که برای قرارگرفتن در میان طوایف یهودا خیلی کوچک هستی، از تو برای من کسی بیرون خواهد آمد که فرمانروا در اسرائیل باشد، که منبعِ او از کهن‌الایام است، از ایامِ ازل». (کسی که از ابد است کیست — چگونه می‌تواند در دهکدهٔ بیت‌لحم متولد شود و از آن‌جا برخیزد?)

لطفاً مرا کافر نخوانید